ਟਰੇਨ ਦੀ ਸੀਟ ‘ਤੇ ਬੈਠਿਆ ਅਰਜੁਨ ਖਿੜਕੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੌੜਦੀ ਪਟੜੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਭੂਤਕਾਲ ਵੀ ਕਿਤੇ ਪਿੱਛੇ ਛੁੱਟਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ—ਉਹ ਯਾਦਾਂ ਜੋ ਇਕ ਵਕਤ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸਨ, ਹੁਣ ਰੂਹ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਬਣ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸਨ। ਬਾਹਰ ਦਾ ਮੌਸਮ ਧੁੰਧਲਿਆ ਸੀ, ਤੇ ਅਰਜੁਨ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵੀ ਉਸੇ ਧੁੰਦ ਵਾਂਗ ਅਸਪਸ਼ਟ—ਨਾ ਸਾਫ਼ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਨਾ ਹੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੁਕੀ ਹੋਈ।
ਅਰਜੁਨ ਇੱਕ ਮੱਧ ਵਰਗੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਅਧਿਆਪਕ, ਮਾਂ ਗ੍ਰਿਹਣੀ। ਉਹ ਚੰਦਾਂ ਵਰਗਾ ਹੋਸ਼ਿਆਰ ਤੇ ਸੰਭਲੀ ਸੁਭਾਉ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੀ—ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਬਣ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਗ਼ਰੂਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਵਾਉਣਾ। ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਦਾਖ਼ਲਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਰੁਖ਼ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ। ਉੱਥੇ ਹੀ ਉਸਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ ਮੀਤ ਨਾਲ—ਇੱਕ ਹੱਸਮੁੱਖ ਕੁੜੀ ਜੋ ਉਸਦੀ ਕਲਾਸਮੇਟ ਸੀ।
ਈ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਸੱਚ ਕਰ ਦਿਆਂਗਾ।”
ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਨੇ ਇਕੱਠੇ ਡਿਗਰੀ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਮੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਚੁਣਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਦੋਵੇਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਦੂਰੀਆਂ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਾਰ ਸਕਦੀਆਂ। ਪਹਿਲੇ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਕਾਲਾਂ, ਮੈਸੇਜ ਅਤੇ ਵੀਡੀਓ ਕਾਨਫਰੰਸ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਜੋੜੀ ਰੱਖੀ। ਪਰ ਧੀਰੇ-ਧੀਰੇ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨੇ ਉਹ ਤਾਰ ਟੁੱਟਣਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੋ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।
ਅਰਜੁਨ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਵਿੱਚ ਵਿਆਸਤ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਦਕਿ ਮੀਤ ਘਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ‘ਚ ਗੁੱਥ ਗਈ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੀਤ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆਇਆ—ਆਵਾਜ਼ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। “ਅਰਜੁਨ, ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝ ਗਈ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਹੋਰ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਚਲਾ ਸਕਦੀ। ਮਾਂ-ਪਿਉ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸ਼ਾਦੀ ਦਾ ਪੇਣਾ ਲਾਇਆ ਹੈ…”
ਉਹ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਕੇ ਅਰਜੁਨ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਥਮ ਗਈ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸੁਪਨੇ ਜੋ ਉਸਨੇ ਮੀਤ ਨਾਲ ਵੇਖੇ ਸਨ—ਇੱਕ ਪਲ ਵਿੱਚ ਟੁੱਟ ਗਏ। ਉਸਨੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਮੀਤ ਨੇ ਕੇਵਲ ਇਨਾ ਕਿਹਾ: “ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦੇ।”
ਉਸ ਰਾਤ ਅਰਜੁਨ ਛੱਤ ਉੱਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਆਸਮਾਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਚਮਕ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਅੰਸੂਆਂ ਤੋਂ ਫਿੱਕੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੀਤ ਮੁੜ ਆਵੇਗੀ। ਪਰ ਸਮਾਂ ਕਿਸੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਰੁਕਦਾ। ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਕਿ ਮੀਤ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ‘ਤੇ ਤਾਲਾ ਲਾ ਲਿਆ। ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਬਦਲ ਗਿਆ, ਨੌਕਰੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖੋ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਹੱਸਦਾ ਤਾਂ ਸੀ, ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਖਾਲੀ ਸੀ। ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਛੱਤ, ਉਹ ਹੱਸਣਾਂ, ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਬਣਾਇਆ ਸੀ।
ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੁੜ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਆਇਆ, ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਦੀ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਇੱਕ ਬੱਚੀ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਦੌੜੀ ਆਈ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਅੰਕਲ, ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ? ਮਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗੇ ਲੋਕ ਸਾਰੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਏ ਹੋ।” ਅਰਜੁਨ ਮੁਸਕਰਾਇਆ, “ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਕੌਣ ਹੈ?”
ਬੱਚੀ ਨੇ ਆਗੇ ਵਲ ਇਕ ਔਰਤ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ—ਮੀਤ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਸਾਲਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ‘ਤੇ ਪਕਾਪਨ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਖਿੱਚ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਹੀ ਅੱਖਾਂ, ਉਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ—ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਸ਼ਬਦ ਦੇ। ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਸੀ।
ਮੀਤ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, “ਤੂੰ ਠੀਕ ਹੈਂ?”
“ਹਾਂ,” ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਹੁਣ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਟੁੱਟੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਹੈ।”
ਦੋਵੇਂ ਨੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਹੌਲੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਵੱਖੋ ਵੱਲ ਤੁਰ ਗਏ। ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ।
ਟਰੇਨ ਦੁਬਾਰਾ ਚੱਲ ਪਈ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਧੁੰਦ ਖੁਲ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਧੁੰਦ ਹੋਰ ਘਣੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸਨੇ ਰੋਇਆ ਨਹੀਂ—ਉਸਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਖ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਵਿਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਟਰੇਨ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਅਕਸ ਨਜ਼ਰ ਆਇਆ—ਇਕ ਨਵੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦਾ, ਜੋ ਪੁਰਾਣੇ ਦਰਦ ਦੀ ਰਾਖ ‘ਚੋਂ ਜਨਮ ਲੈਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ।
